Van een vrijwilliger
Sinds een aantal jaar ben ik , Nelleke, vrijwilliger bij de NPV, wat betekent dat ik in thuissituaties en als buddy ingezet kan worden.
Na een grondige scholing van 7 ochtenden, theoretisch en praktisch, kan je één dagdeel( 2-3 uur) per week ingezet worden in de terminale fase bij iemand thuis. Als buddy loop je een langere tijd met iemand op die weet dat hij niet meer kan genezen, maar nog niet terminaal is. Het is fijn dat er met jouw agenda, mogelijkheden en wensen rekening wordt gehouden. Na de scholing houdt de begeleiding van de twee coördinatoren niet op. Na elke inzet is er de mogelijkheid om met hen te evalueren over moeilijke, indrukwekkende of emotionele situaties. Diverse vergaderingen en nascholingen bieden die mogelijkheid ook én zo kun je ook je kennis en vaardigheden nog verbeteren.
Het mooie van dit “werk” is dat je een wezenlijke bijdrage kunt leveren aan de kwaliteit van het laatste stukje leven van mensen.
Door er te zijn en je voelsprieten af te stemmen op de wensen, behoeften en vragen van de mensen is het mogelijk om met hen te lachen en te huilen, te praten en te zwijgen , te lezen, te wandelen of een boodschapje doen, te bidden en te zingen, kopjes thee te schenken, hapjes en papjes te maken en te geven, een hand te masseren en stil vast te houden, te kletsen over niks of juist over diepe gevoelens.
Hoewel dit misschien moeilijk klinkt en dat soms ook is, is het heel mooi om dit laatste stukje met mensen samen op te mogen “lopen”. Een open houding en afstemming op de ander is het belangrijkste en wordt door de mensen gewaardeerd en dankbaar aanvaard.
En daar doen we het voor!
De ervaringen van een vrijwilliger
Het vrijwilligerswerk in de terminale thuiszorg geeft mij veel voldoening. Je probeert er in de laatste levensfase helemaal voor iemand te zijn. Je biedt aan wat nodig is. Dat is bij de één een vertroostende hand, bij de ander het opschudden van kussens of alleen een luisterend oor. Ook een spelletje doen of een stukje wandelen, als dat nog mogelijk is, geeft vaak een heel ontspannen sfeer.
Bij sommigen is stil op de achtergrond aanwezig zijn voldoende. Daarom neem ik ook altijd iets voor mezelf mee : een puzzelboekje of wat haak- of breiwerk. Hierdoor creëer je ook een stukje rust rondom de zieke en geef je het gevoel dat er niet steeds gepraat hoeft te worden. En wat kan een mantelzorger blij zijn als hij/zij er even tussenuit kan terwijl er tóch iemand bij de zieke is.
Wat vooral ook belangrijk is, dat je zelf kunt terugvallen op de coördinatoren om even van gedachten te wisselen of iets te overleggen. Al met al, deze ervaring waarin ik iets mag bijdragen aan het welzijn van een medemens in het laatste stukje van iemands leven, heeft ook zeker mijn eigen leven verrijkt.